CONQUEST OF STEEL - STORM SWORD : RISE OF THE DREAD QUEEN

Καλώς ήρθες. Ξάπλωσε σ' εκείνον τον καναπέ. Είσαι αναπαυτικά; Χαλάρωσε. Κλείσε τα μάτια. Ξέχνα τα πάντα. Άδειασε το μυαλό σου. Μην σκέφτεσαι τίποτε. Πίσσα, σκοτάδι. Τα κατάφερες; Τώρα ανακάλεσε στην μνήμη την πρώτη φορά που άκουσες το Into Glory Ride, συγκίνηση, υπερηφάνεια... Προχώρα στο μονοπάτι τ' ατσαλιού. Επόμενη στάση το Graceful Inheritance. Θυμάσε; Δωρικό ύφος, μεγαλείο... Σέλωσε τ' άτι, συνεχίζεις. Hammerheart. Δέος... Πίσω στον δρόμο: Champion Eternal, επική ανάταση... Μία στάση ακόμη: New Dark Age, παγανιστική θεώρηση-ο ύμνος των ηττημένων νικητών. Η μύηση ολοκληρώθηκε. Άνοιξε τα μάτια. Με νωπές τις αναμνήσεις ξεκίνησε την ακρόαση του Storm Sword: Rise of the Dread Queen των Conquest of Steel. Δεν θα το βρεις να υπολείπεται. Ίσιο μπόι...

Πρώτη επαφή με τη βρετανική μπάντα και κρίνοντας απ' την ποιότητα του δίσκου αναρωτιέμαι γιατί; Πως μου διέφευγαν τόσα χρόνια; Οι φίλοι της επικής τέχνης και του σοβαρού heavy metal ας ξεθηκαρώσουν τα ξίφη κι ας γυαλίσουν τις ασπίδες αν δεν θέλουν ν' απουσιάζουν απ' το πανηγύρι της φύσης και την γιορτή των σπαθιών.

Η Αγγλία δείχνει να ξυπνά από πολύχρονο λήθαργο (η εξαίρεση του κανόνα πάντα ισχύει και στην περίπτωσή μας λέγεται Richard Walker βλ. Solstice, Isen Torr) και με μπάντες όπως Battlewitch, Dark Forest, Sleipnir προτάσσει το ατσάλι της στην μηδενιστική Ευρώπη. Αιχμή του δόρατος οι Conquest of Steel οι οποίοι δεν έχουν μόνο τις προθέσεις αλλά και τον τρόπο. Κι ο τρόπος είναι ένας: βάπτιση στα καθάρια νερά, στις ιερές πηγές της ελληνικής μυθολογίας.

Είναι μάλλον εντυπωσιακό ως σύμπτωση πως σε δύο απ' τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες (Conquest of Steel, Slough Feg) υπάρχει αναφορά σε μία από τις σημαντικότερες νοητικές εποπτείες της παγκόσμιας λογοτεχνίας: τον Οιδίποδα. Με την διαφορά πως στο Storm Sword αποτελεί τον κεντρικό άξονα (μαζί με την Ιοκάστη βεβαίως) ανάπτυξης των στιχουργικών ιδεών του συγκροτήματος.

Στο μουσικό μέρος μην περιμένετε καινοτομίες. Αγνό επικό heavy metal ''βουτηγμένο'' στην μουσική παράδοση της γηραιάς ηπείρου προεξαρχόντων των -ευτυχώς αρκετών- ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΩΝ ακουστικών σημείων. Απαραίτητη υποσημείωση και παράδοξο συνάμα: τα μέρη με την ακουστική κιθάρα εκτελεί ο ...μπασίστας κι όχι κάποιος απ' τους δύο κιθαρίστες!!!

Είναι προφανές πως οι Conquest of Steel δε δημιουργούν το δικό τους σύμπαν. Αποτελούν όμως έναν ''αυτόνομο'' πλανήτη στο ήδη υπάρχον που φλέγεται απ' τις αχτίδες του ήλιου-Manowar και αναπαύεται στο ημίφως της σελήνης-Iron Maiden. Το track list λειτουργεί ενδεικτικά:

1. The Final Battle (intro)
2. Conquest through Fire and Steel
3. The Prophecy
4. Scourge the Land
5. A People Betrayed
6. Unholy Union
7. The Hangman's Smile
8. Spirit of War
9. Jocasta Rising
10.Even the Gods may be Overthrown
11.Raise your Fist
12.Lament of the Steel
13.An Empress is Born
14.The Prophecy Reprise

Ένα πλήρες, με ομαλή ροή κι ενιαία ατμόσφαιρα, επικό έργο που απευθύνεται σε εξειδικευμένο κοινό κι έμπειρους ακροατές ίσως καθιστά περιττές επί μέρους αναλύσεις. Δεν μπορώ να μην σταθώ όμως στο Unholy Union όπου η άγνοια, η αισθαντικότητα κι ο λυρισμός του έρωτα διακόπτονται βιαίως από την γνώση και την ύβρη. Η μουσική απεικόνιση είναι εκπληκτική. Το Raise your Fist δε, απ' τους συγκλονιστικότερους ύμνους στην ιστορία της αγαπημένης μας μουσικής, είναι ένα διονυσιακό μεθύσι. Πως η θλίψη, η μελαγχολία μετατρέπονται μέσω της οργής σε δύναμη, δημιουργία. Κάθαρση. Όση η απόσταση απ' το ''Mother, Father you should never close your eyes'' μέχρι το ρεφρέν: ύψωσε τη γροθιά σου...

Στο A People Betrayed αναρωτιέσαι πόσο ''τυραγνισμένα'' επική μπορεί να γίνει η βίωση κι η αντιμετώπιση της προδοσίας, το Lament of Steel θα κάνει τους Manowar να ζηλέψουν τον τρόπο με τον οποίο αρχίζει, το Jocasta Rising θα θυμίσει τις πρώτες (επί Di'Anno) ημέρες των Maiden, στο The Prophecy το έμπειρο αυτί θ' ανακαλύψει τις Lizzy Borden φωνητικές γραμμές, ενώ διάσπαρτα (λιγοστά μεν, ουσιώδη δε) prog ξεσπάσματα -όπως στο ξεκίνημα, μετά την ακουστική εισαγωγή, του Scourge of the Land- δίνουν πόντους στο τελικό αποτέλεσμα.Η περσινή επική έκπληξη (οι TYR πάντα εκτός συναγωνισμού) ήταν οι Etrusgrave. Η αντίστοιχη φετινή δείχνει των Conquest of Steel. Το Storm Queen είναι καταδικασμένο να περάσει απαρατήρητο και με την πάροδο του χρόνου να γίνει κλασικό, δίπλα στα αριστουργήματα του παρελθόντος.