Etrusgrave - Masters Of Fate (ή το μονοπάτι που δεν πήραν οι Dark Quarterer)

Έμαθα την ύπαρξή τους τυχαία. Μαγνήτης τ΄ όνομα του κιθαρίστα, ή για να ακριβολογήσω το παρελθόν του. Etrusgrave: σύντμηση των Etruscan – Grave. Ενδιαφέρων… Όχι όμως όσο το μουσικό περιεχόμενο του ‘Masters of Fate’. Η επίθεση ήταν απροσδόκητη, μ’ έπιασε στον ύπνο. Ευτυχώς πρόκειται για συμμάχους, όχι για εχθρούς. Φίλοι του επικού heavy metal καλωσορίστε τους στο γλέντι. Οι Etrusgrave ήρθαν απρόσκλητοι αλλά όχι χωρίς καλούδια φορτωμένοι.

‘Masters of Fate’ το ντεμπούτο, επτά ύμνοι ανατατικού, ποιοτικού, ξεχωριστού heavy metal. Είναι εντυπωσιακό το πώς κάποιες (δυστυχώς ή ευτυχώς λίγες) μπάντες καταφέρνουν να ηχούν σύγχρονες αλλά ουχί ''μοντέρνες''. Κλασικές μένοντας ωστόσο μακριά από κλισέ και αντιγραφές του παρελθόντος. Με απλά λόγια, θέλω να πω, ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είτε κυκλοφορούσε πριν από είκοσι χρόνια είτε μετά από δέκα δεν θα προσθαφαιρούσε τίποτε απ’ την μεγάλη του αξία. Η μεγάλη τέχνη δεν εκφράζει την εποχή, εκφράζεται μέσω αυτής. Κι εκεί ανήκουν οι Etrusgrave.

Οι ίδιοι δηλώνουν επιρροές τους το 70ies Rock, το 80ies heavy metal και το progressive. Πώς να τους δώσεις άδικο; Ας μου επιτρέψουν όμως τη δική μου προσέγγιση. Εν αρχή, υπάρχει κοινό υπόβαθρο με τους Dark Quarterer. Τ’ όνομα που παραπέμπει σε ‘ETRUSCAN PROPHECY’, η παρουσία του κιθαρίστα Fulberto Serena (πρώην μέλος των D.Q.) και η επανεκτέλεση του Lady Scolopendra που πρωτοσυναντήσαμε στο ‘War Tears’ και στην επανέκδοση του ‘Dark Quarterer’ σε βινύλιο.

Η κοινή βάση μεταφράζεται σε μεγάλης διάρκειας επικολυρικά τραγούδια με σπονδυλωτή ανάπτυξη και εξαιρετικά ακουστικά μέρη. Από ’κει και πέρα όμως αρχίζουν οι διαφοροποιήσεις. Το ύφος των Etrusgrave είναι πιο φωτεινό, πιο ξεκάθαρα επικό. Κι αυτό γιατί στο μυστηριακό (σε σημεία εσωστρεφές) obscure στυλ των D.Q. προτάσσουν (νεο)κλασική αισθητική στην αντίληψη, στις μελωδίες, στην ατμόσφαιρα.

Σε όσες παρουσιάσεις έτυχε να διαβάσω, βασικές επιρροές (ως επί τω πλείστον) αναφέρονται οι Manila Road κι οι Omen. Ως δευτερογενείς, ίσως. Θαρρώ όμως πως στον πυρήνα κρύβονται οι Virgin Steele (ιδιαίτερα) της περιόδου ‘Marriage of...’. Όσο κεκαλυμμένο στη διάρκεια, τόσο εμφανές σε σημεία. Το ‘The only future’ δε (με το θεϊκό ρεφρέν), στέκεται άνετα δίπλα στα Blood and Gasoline, Last Supper, Prometheus, Emalaith χωρίς να υστερεί ούτε στις λεπτομέρειες (οι οποίες κάνουν και τη διαφορά μερικές φορές). Οι Etrusgrave ακροβατούν στο σχοινί που ενώνει τους Dark Quarterer με τους Virgin Steele. Ή για να ειπώ κάτι πιο ακραίο οι ‘Αφέντες της Μοίρας’ είναι μια εξαιρετική περίπτωση για το πώς θα ηχούσαν οι V.S. αν δεν χώριζαν τα τσανάκια τους ο Defeis με τον Jack Starr. Τροφή για προβληματισμό. Είναι το M.O.F. η συνέχεια του Guardians of the Flame; Όχι, μεσολαβούν εικοσιπέντε χρόνια.

Εν κατακλείδι, οι Etrusgrave προσφέρουν ένα απ’ τα ποιοτικότερα και πληρέστερα επικά έργα των τελευταίων ετών. Ενιαία ατμόσφαιρα, ουδεμία μέτρια στιγμή, φανταστικές μελωδίες, φοβερά riffs και leads, εντυπωσιακές εναλλαγές, πλούσιες ενορχηστρώσεις, ενδιαφέρουσες εκτελέσεις-ερμηνείες (ο Serena κεντάει στην κιθάρα, ο δε ‘Hammerhead’ συνδυάζει τις κραυγές του Adams με τις φωνητικές γραμμές του Defeis), καταπληκτικός ήχος.

Δίσκος διαχρονικός που αξίζει θέση στη δισκοθήκη μας δίπλα στους Warlord, Manowar, Virgin Steele, Heir Apparent, Adramelch, Dark Quarterer.