Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

MOB RULES - RADICAL PEACE

Παρακολουθώ το Euro power απ' τα ξεκινήματά του. Στα ... γεννητούρια ήμουν εκεί. Το είδα να μπουσουλά, να περπατά, να μεγαλώνει, να ωριμάζει. Ήμουν εκεί. Το αγάπησα, το στήριξα. Με απογοήτευσε. Η ανάπτυξή του ήταν ανώμαλη και διεκόπη πρόωρα. Αυτό που θα 'πρεπε να σηκώσει στις πλάτες του το Heavy Metal και ν' αποτελέσει την εξέλιξή του δεν "έκλεισε" ούτε δεκαετία ζωής (απ' το Keeper...pt I. στο Episode - το Nightfall in Middle Earth είναι άλλη ιστορία). Κάπου εκεί στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ενενήντα το Euro power έκλεισε τον κύκλο του. Εκφυλίστηκε, ευνουχίστηκε.

Αφού απέτυχε κι η προσπάθεια των (θεών) Lost Horizon σταμάτησα να ελπίζω και να προσδοκώ. Συμβιβάστηκα ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων (στις εξαιρέσεις δηλαδή) οι ποιοτικοί δίσκοι του χώρου θα 'ναι ... με πολλά συντηρητικά. Κάπου εκεί συνάντησα τους Mob Rules. Παρότι είναι μιάμιση δεκαετία στον χώρο δεν είχα ασχοληθεί με την περίπτωσή τους. Τους γνώριζα ως όνομα, σκόρπια σχόλια και τραγούδια "χάιδεψαν" τ' αυτιά μου, ως εκεί. Βαρύτητα δεν έδωσα. Κακώς μάλλον αν κρίνω απ' το φετινό Radical Peace.
Το γερμανικό γκρουπ με το Sabbathιανό όνομα δεν ανακαλύπτει τον τροχό. Υπερασπίζει και υπηρετεί τίμια αυτό που πρεσβεύει χωρίς καινοτομίες αλλά και χωρίς να "πηδήξει" απ' το τραίνο όταν το ιδίωμα έπαψε να 'ναι εμπορικό και trendy (βλ. Gamma Ray, Nightwish, Edguy κλπ. κλπ.). Το Radical Peace περιλαμβάνει ευκολοάκουστο, μελωδικό, συμφωνικό, πομπώδες, εξαιρετικής ποιότητας, μεσαίων -κατά βάση- ταχυτήτων Euro power, τρομερά δουλεμένο σ' όλα τα επίπεδα. Υπέροχες υμνικές μελωδίες (το μεγάλο ατού), πανέμορφα ακουστικά μέρη (είτε με κιθάρα, είτε με πιάνο), συμφωνικό ύφος που χρωστά αρκετά στους Stratovarius, λιγοστά κι ουσιώδη χορωδιακά φωνητικά τοποθετημένα σοφά εκεί που πρέπει. Ξεχωρίζει η καθαρότητα της μορφής, ο διάχυτος λυρισμός, η ευγένεια των ενορχηστρώσεων, ο συμπαγής ήχος, η χημεία των μελών.
Ενιαία ατμόσφαιρα. Ο δίσκος κυλά ευχάριστα και ομαλά απ' τον εναρκτήριο ύμνο Children of the Flames μέχρι το καταληκτικό The Glance of Fame με τ' όμορφο ρεφρέν. Καμία "κοιλιά", κανένα "συμπληρωματικό" τραγούδι. Ιδιαίτερη μνεία όμως στην δεκαενιάλεπτη εξαλογία The Oswald File. Μαγεία.Αν το Euro power είναι νεκρό τούτοι δε σκυλεύουν το πτώμα του (όπως τόσοι και τόσοι) αλλά φυλάγουν Θερμοπύλες χωρίς να ξεχνούν πως ζουν στον εικοστό πρώτο αιώνα. Μνήμη μα και σύγχρονη διάθεση. Εκτός απ' τις αγαθές προθέσεις έχουν και τον τρόπο. Πλάι στους (πολύ καλούς) φετινούς δίσκους των Desert Sin και των Hammerforce και τον περσινό των Saint Deamon (κρίμα που το Pandeamonium δεν ανταποκρίθηκε). Αρχίζω να ψάχνω τα προηγούμενά τους...

Δεν υπάρχουν σχόλια: