Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

HYBORIAN STEEL - AN AGE UNDREAMT OF...

Never shall we be forgotten
Destiny's book written by
HYBORIAN STEEL...
Το φως της ημέρας αργοσβήνει κι η νύχτα μας τυλίγει ηδονικά με το σκοτεινό της πέπλο. Ο ήλιος κρύβεται πίσω από κάτι άσχημα μεγάλα κτίρια. Αναρωτιέμαι για την αισθητική της πόλης αλλά δεν έχω χρόνο. Κατ' οίκον υπερωρίες. Σαν να μην έφθανε ο εργασιακός φόρτος στη δουλειά. Ταμειακές υποχρεώσεις, φόροι, πίνακες και διαγράμματα πωλήσεων. Τί σχέση έχω 'γω με δαύτα; Δουλειές γραφείου, κοινωνία υπαλλήλων, μαλθακά αστικά πρότυπα.

Μήπως είμαι εγώ ο περίεργος; Αυτός που αδυνατεί να προσαρμοστεί; Ο αντικοινωνικός; Φέρνω στην μνήμη τους συναδέλφους μου... Αδιάφορα μικροπρεπή ανθρωπάκια χωρίς τίποτε καλό ή κακό μέσα τους. Προσπάθησα για λόγους κοινωνικότητας να μετάσχω στις συζητήσεις, στα ενδιαφέροντά τους. Μάταιος κόπος, πλήρης βαρεμάρα. Μα πώς μπορεί να ζει κάποιος χωρίς να υπάρχει; Χαζό ερώτημα.

Απόψε δεν έχω διάθεση για δουλειά. Εκείνες οι φωνές ακούγονται όλο και πιο έντονα. Κάτι ψιθυρίζουν, κάτι ψέλνουν, κάποιον καλούν. Προσπαθώ να τις αποβάλλω απ' την σκέψη μου, αδυνατώ. Μηχανικά, σχεδόν, τοποθετώ ένα δίσκο στο Cd player. Ο χώρος γεμίζει από ήχους μάχης και κλαγγές σπαθιών. Προχωρώ προς το σφραγισμένο δωμάτιο. Το δικό μου κάστρο. Εκεί που άλλος άνθρωπος δεν έχει μπει. Μόνον εγώ για αυτοσυγκέντρωση, ηρεμία και διαλογισμό όταν η κατάσταση φθάνει στο απροχώρητο. Θαυμάζω για πολλοστή φορά τους πίνακες, τ' αγάλματα των πολεμιστών, τις πανοπλίες. Και κείνο το τεράστιο ξίφος. ΙΒΟΡΙΑΝΟ ΑΤΣΑΛΙ, μπα ούτε απ' το Toledo. Η σχεδίαση πάντως είναι εντυπωσιακή. Το κρατώ στα χέρια μου και το σηκώνω ψηλά. Πάντα αυτό μου δίνει θετική ενέργεια, δεν αναρωτήθηκα ποτέ το γιατί. Αυτή τη φορά όμως είναι διαφορετικά. Και κείνες οι φωνές δυναμώνουν συνεχώς. Πολλαπλασιάζονται...Υπνωτισμένος γυρίζω το βλέμμα στον καθρέπτη. ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΡΠΕΤΟΥ με κοιτούν με δαιμονική χαρά και χθόνια σοφία. Δεν τρομάζω. Γιατί το βλέμμα μου φαίνεται οικείο; Κοιτάζω ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ. Ονειρεύομαι; Ξύπνιος; Ανοιγοκλείνω τα μάτια. Το πλάσμα έχει χαθεί. Και πάλι όμως αδυνατώ να δω στον καθρέπτη το αυτονόητο...εμένα! Ή μήπως όχι; Οι ψαλμωδίες άρχισαν να υποχωρούν και βυθίστηκα σε ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΑΝΟΝΕΙΡΕΥΤΗ. Σε μία εποχή που δεν τη γράφουν τα ιστορικά βιβλία μα είναι πέρα ως πέρα αληθινή. Ναι τώρα αρχίζω και θυμάμαι. Ιβοριανή εποχή. Οι πολιτισμοί που δημιουργήθηκαν μετά την πτώση της Ατλαντίδος.
Ένα-ένα μου 'ρχονται στην μνήμη. Ένας άνδρας ψηλός, μυώδης, με μακριά μαύρα μαλλιά με κοιτάζει. Το χαμόγελο στα χείλη του δεν κρύβει την βαθιά μελαγχολία στα γαλάζια μάτια. Υπήρξες; Υπήρξαμε; Ήμαστε ένα; Είσαι αυτός που νομίζω; Είμαι ο ΚΙΜΜΕΡΙΟΣ θρύλος απ' άκρη σ' άκρη της γνωστής -τότε- γης.

I am Cimmerian, free as the wind
Civilization will not chain
my glorious dreams.
Come forth ye wicked and meet thy doom!
To your ancestors I
will send you, feeble fools!
Ήμουν πολλά πράγματα. Στρατιώτης, μισθοφόρος, τυχοδιώκτης, κουρσάρος (με τους ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΑΚΤΗΣ), εραστής, βασιλιάς. Αγαπήθηκα, μισήθηκα. Πάντα πολεμιστής, πάντα βάρβαρος πολέμησα τους ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ. Κέρδισα τον κόσμο, νίκησα τον χρόνο...
Οι φωνές κόπασαν. Ο δίσκος έχει -απ' ώρα- τελειώσει. Χαμένος στο μεταίχμιο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας αδυνατώ να συνειδητοποιήσω αν τό 'ζησα ή τ' ονειρεύτηκα. Έχει σημασία; Υπάρχει διαφορά; Ξημερώνει. Η ανατολή του ηλίου είναι πάντα πιο όμορφη απ' τη δύση. Όχι όμως στο τσιμεντένιο έκτρωμα που λέγεται μεγαλούπολη. Έξω, στην φύση. Υπέροχος τρόπος για να ολοκληρωθεί μια ''ανονείρευτη'' βραδιά.
ΥΓ1. Οι Hyborian Steel είναι άξιοι μαθητές των Manilla Road και των Omen. Για ν' αποδειχθούν και άξιοι διάδοχοι χρειάζονται δουλειά, κόπο, βελτίωση των (χτυπητών) αδυναμιών και -φυσικά- διάρκεια. Ο χρόνος ας δουλέψει υπέρ τους αν κι οι εποχές δεν ευνοούν.
ΥΓ2. Η αγάπη για τον R.E.Howard είναι εμφανής τόσο στιχουργικά-μουσικά όσο και στα ψευδώνυμα των μελών της μπάντας (π.χ. τον τραγουδιστή τον λένε Howie Roberts). Άκρως δεκτικοί στα πλεονεκτήματα ας μην υιοθετήσουν και τα μειονεκτήματα του Τεξανού συγγραφέα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: