Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

WHILE HEAVEN WEPT - VAST OCEANS LACHRYMOSE

I set my heart out to sea,
Hoping someday my love would return to me,
Yet the years have passed like waves,
And I have fatigued with age,
In lachrymal oceans vast,
Deserts of time have washed away.
Ήτανε πριν από ενάμιση χρόνο που, δια χειρός Tom Phillips με κείμενο στην ιστοσελίδα του γκρουπ, οι While Heaven Wept "έμπαιναν στον πάγο" για προσωπικούς / οικογενειακούς -όχι υγείας- λόγους. Το πλήρωμα του χρόνου έφθασε κι η γλυκιά προσμονή έλαβε τέλος. Οι λατρεμένοι μου W.H.W. επιστρέφουν θριαμβευτές έξι χρόνια μετά το εκπληκτικό Of Empires Forlorn. Η αγωνία "στα κόκκινα" και οι αναμνήσεις κυρίευσαν το μυαλό μου. Θυμάμαι όταν τους πρωτάκουσα : το σοκ, το "τί είν' τούτο;". Μία κατηγορία μόνοι τους.
The passage of time implies progression,
Yet I've become stone,
Watching worlds dying,
Negating the solace I've never known.

Το Vast Oceans Lachrymose είναι η φυσική συνέχεια του Of Empires Forlorn. Η συνέχεια κι η εξέλιξη συνάμα. Εδώ το σκηνικό ξεκαθαρίζει πλήρως. Οι W.H.W. δεν είναι doom μπάντα. Κακώς καταχωρούνται σ' αυτό το ιδίωμα. Το doom στοιχείο ενυπάρχει στο πολυμορφικό metal του συγκροτήματος όπως και το US Power, το epic, το prog rock / metal, το pomp rock, κάποια gothic (και black επίσης) ψήγματα, φυσικά κλασική μουσική. Ατμοσφαιρικό metal αν σας κάνει ο πρακτικός αλλά αόριστος (και μάλλον εκφυλισμένος) χαρακτηρισμός. Πονεμένα μεγαλειώδη μουσική μ' επικές εξάρσεις, λυρικές ελεγείες, doom θρηνωδίες, προοδευτική - μελαγχολική αισθητική όχι με (τον συνηθισμένο) τεχνοκρατικό τρόπο, συμφωνική -γλυκιά- θλίψη.
Tortured memories of sailing and searching, finding and failing
Eroding the will to further resist the waves violent churning
Bereft of strength I've lost hold of the dream now sinking in sorrow
Falling helpless to the waters raging below.
Ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά; Μία ακρόαση στο δεκαεξάλεπτο εναρκτήριο The Furthest Shore θα σας πείσει. Μία ολοκληρωμένη επική συμφωνία που κοιτάζει κατάματα τους κλασικούς συνθέτες. Μουσική δωματίου. Μουσική τελειότητα. (Άσχετο : το βασικό μουσικό θέμα μου θύμισε έντονα το ρεφρέν του Rise or Fall των Leatherwolf- να υποθέσω κοινό κλασικιστικό δάνειο;) Οι W.H.W. δεν ανήκουν στον πλανήτη των κοινών θνητών. Είναι αυτόνομοι. Είναι ευλογημένοι από τις μούσες. Κουβαλούν την γνήσια κατάρα του καλλιτέχνη και το υπαρκτικό βάρος του δημιουργού.

I fell to my knees as the last trace of strength slowly faded away
with stone in throat I knew I'd never reach the hallowed and promised land
I conceded my carcass a vulture's feast, my soul eternal umbrae
Once a king, now nameless, forgotten, swallowed by the seas of sand.
Το Vast Oceans Lachrymose συγκρίνεται μόνο με τα αριστουργήματα του παρελθόντος. Και υπερισχύει αρκετών εξ' αυτών. Δεν ξέρω ακόμη αν είναι καλύτερο του προκατόχου του. Ξέρω όμως πως οι While Heaven Wept με τον δεύτερο "μεγάλο" δίσκο τους στον εικοστό πρώτο αιώνα μονομαχούν στήθος με στήθος με τους Hammers Of Misfortune για το ποιά είναι η καλύτερη μπάντα της δεκαετίας. Αν έβαζα βαθμούς στις παρουσιάσεις θα 'ταν απ' τους ελάχιστους δίσκους που θα βαθμολογούσα με άριστα. Ούτε ψεγάδι.

Year after year I've
built these walls
and finally sealed myself inside
Without air
Without light.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους W.H.W. ( οι οποίοι έχουν καινούριο τραγουδιστή τον Rain Irving πρώην Altura - συγκλονιστικός ) και στην Cruz Del Sur την - με διαφορά - κορυφαία δισκογραφική εταιρία παγκοσμίως, η οποία δεν ξέρω "πως πηγαίνει" εμπορικά αλλά έχει κάθε δικαίωμα να καυχιέται πως έδωσε στέγη σε σπουδαία συγκροτήματα και κυκλοφόρησε ορισμένα απ' τα ποιοτικότερα μουσικά έργα όχι μόνο της δεκαετίας μα ολάκερης της heavy metal ιστορίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: